Prolog.

I potem nie było już nic. Tylko ich ciała, spleciona w silnym uścisku pożądania i namiętności.

Raz… dwa… trzy. Obrót, piruet, krok w bok i chwila niepewności. Płytkie oddechy, żadne z nich nie chciało się przyznać, że jeden wsłuchiwał się w rytmiczne bicie serca drugiego. Czy dwie osoby, które w szarej rzeczywistości przeplatanej ironią codzienności, nie łączy nic, poza starym papierosem i butelką gorzkiej wódki, mogą się spełnić po przez pasje, która na dobre uwięziła ich w swoich szponach? Buntownik, którego nie obchodziło nic. Kpił z życia i dziwił się, iż przyszło mu żyć w czasach, gdzie dla pieniędzy brat poderżnąłby gardło bratu, a matka zamordowałaby swe dziecko, tylko po to, by nie mieć w obowiązku wychowania go i patrzenia, jak dorasta. I ona… krucha dziewczyna z biednej dzielnicy. Wzorowa, pod płachtą tego przytłaczającego jej uczucia, nie umiała odnaleźć samej siebie. Z każdym dniem wyczekiwała go w starej sali, by chociaż na chwilę poczuć woń jego skóry i na dobre zatracić się w ruchach jego ciała, które kierowało się tylko i wyłącznie przymusem. Świadomie krzywdził każdy zakamarek jej duszy, słysząc jak głośno nawołuje w rozpaczy. On chciał. Chciał ją ranić, by tylko mieć świadomość, że ma ją przy sobie. By mogła być jego – teraz i na zawsze. 

Taniec – pasja, która codziennie łączy wiele ludzi. Połączyła i też tę dwójkę, pozornie parę ludzi z kompletnie oddalonych od siebie planet. Złączył ich w silnym uczuciu, które zdało się przezwyciężyć wszystko. Śmierć - to jedna rzecz, która mogła ich rozdzielić. Udało jej się…

*-*-*-*

Turururu, witam szanowne państwo. Kolejny blog, kolejne wyzwanie. Nie będę się zbytnio rozpisywać. Znacie mnie lepiej z bloga http://thats-what-makes-you-beautiful.blogspot.com/ , w którym kreuję historię na temat pewnego bromancu. 

Lecz dlaczego zaczęłam pisać to nowe opowiadanie? Dobre pytanie. Może to nagła chęć, potrzeba podzielenia się z Wami uniktaowym pomysłem, jaki mam na te oto opowadanie? A może po prostu zwykłe uwielbienie do pisania zawiłych historii, wymyślania co raz to nowcyh wydarzeń, przeżyć? Miłam wenę, pomysł. Będę się starała tworzyć to, co narodziło się niedawno w mojej małej, roztrzepanej główce. 

Mam nadzieję, że spodoba Wam się delikatna odmienność bloga, ponieważ, nie ukrajmy - nie będzie to kolejna blogerska telenowela, z tysiącem zdrad, powrtótw i ekstraktem słodkiej miłośći. Będzie ciężko i zawile. Sądzę, że niektórych może zaciekawić taki sposób pisania i nastrój opowiadania. Dziękuję serdecznie za komentarze pod bohaterami, wiecie, jak to dla mnie wiele znaczy, WIĘC JEŻELI JUŻ KLIKNIESZ W ADRES MOJEGO BLOGA, TO POŚWIĘĆ MINUTKĘ NA PRZECZYTANIE I SPRAWIENIE, BY NA MOJEJ TWARZY POJAWIŁ SIĘ NIESAMOWTiY UŚMIECH, A MOJE SERDEUSZKO ZACZĘŁO CICHO CHICHOTĆ. Z góry dziękuję i serdecznie pozdrawiam! x